از تناقضهای عشق این است که اغلب، کسانی را که بیشتر دوست داریم، بیشتر می آزاریم. پیوسته در حال تصحیح کردن خطاهایشان، سبک و سنگین کردن تصمیمهایشان و مبارزه با غرورشان هستیم. گاهی معیارهایی را برای ارزیابی آنها به کار می گیریم که حتّی بر خودمان هم روا نمی داریم. بد نیست بخواهیم آنها که دوستشان داریم بهترینها باشند، ولی این امر را هرگز با جاری کردن سیلی از انتقادهای منفی نگرانه نمی توانیم تحقّق بخشیم.
نقد کردن هنری است پیچیده و دشوار. با بی مبالاتی نه باید نقد کرد و نه نقد پذیرفت. نقد می تواند سازنده باشد، همچنین می تواند ویرانگر باشد. دفعه ی بعد که وسوسه شدیم بگوییم: " اشکال تو این است که... " شاید بخواهیم بدانیم چرا این حرف را می زنیم! آیا حقیقتا" دلیلی برای هیاهو هست یا بهتر است ساکت بمانیم؟ چه سودی برده ایم اگر تذکرمان را بدهیم و با این کار، انسانی را خوار کنیم و دوستداری را از دست بدهیم؟
بسیار عالی بود.